گاه نوشت های یک آبی/بنفش

سه ساعت تمام مُخم خورده شده بود. سه ساعت تمام لال شده بودم و هی خودم را توی زندگی آیدین و آیدا و اورهان و جابر و مادرشان و دانای کل داستان غرق کردم تا آرام و لال بمانم. گوشی به دست ماریو بازی می کردم و محکم تر روی قسمت پریدن را لمس می کردم مبادا داد بزنم که چرا لال نمی شوید؟ چرا اینقدر احمق شده ام که آمده ام بین شما؟ هی لال شدم... هی لال ماندم تا برسم به اتاق و با دیدنِ جای خالی هم اتاقی ها اشکهام سُر بخورند... بیفتم روی تخت و هق هق کنم که ای وای که ای وای... که چرا شبیهشان نشدم؟ چرا بعد از سه سال زجر می کشم؟ چرا راه پس و پیش ندارم؟ و تمام تنهایی و فشار با هر هق هق پ گاه نوشت های یک آبی/بنفش...

باران می بارد و دلتنگی، دریای خاکستریِ ملایمی ست که پرنده های آبی بر فرازش پرواز می کنند. سلکشنِ آهنگ هات را پلی می کنم که می خواند: see the world in green and blue...

گاه نوشت های یک آبی/بنفش...

مغزم پر از سواله، سوالایی ازین دست که ارشد چی بخونم؟ رشته ی خودم رو یا تغییر رشته رو، اگر تغییر رشته آیا آ.پ قبول میکنه؟ حمایت میکنه؟ اگه تغییر رشته ندم تا سی سال تو همین آ.پ بمونم ینی؟ تغییر رشته ای که میدم بجز یه کمکی زیست داشتن و حالت درمانیش، چی داره؟

یکی بیاد به من جواب بده :(((

گاه نوشت های یک آبی/بنفش...

آفتاب پاییز دلتنگ است و امیدوار. این روزها انگار بخشی از من آفتاب پاییز است. دلتنگِ امیدواری که لبخند می زند و زندگی می کند و چایی می خورد و سر کلاس های دانشگاه حواسش را می دهد به حرفهای استاد ولی چشمهاش می روند پیِ برگ های زردی که بی صدا از شاخه ها جدا می شوند. اصلا همین جدا شدن های بی صدا، همین خداحافظ های خفه شده توی گلو، همین... همین دلتنگی امیدوار بخشِ بزرگی از ماست. ماهایی که صدای پرنده های آسمان در حالی که لبخند روی لبهایمان می آورد، دلتنگمان می کند...

گاه نوشت های یک آبی/بنفش...

میام تا «با صد هزار دیده تماشا کنم تو را»

 

گاه نوشت های یک آبی/بنفش...

هیچ

جز دلتنگی...

گاه نوشت های یک آبی/بنفش...